Już wydawało się, że po najróżniejszych zawirowaniach losu szczęście uśmiechnęło się do Shallan. Złe uczynki zostały jej wybaczone. Utrzymała status uczennicy Jasnah Kholin. Co więcej, Jasnah doprowadziła do zaręczyn Shallan z Adolinem, synem Dalinara. Zatroszczyła się nawet o rodzeństwo Shallan. Niestety, zamach na życie Jasnah i katastrofa morska będąca jego następstwem, sprawiły, że Shallan wylądowała na nieznanym brzegu jako samotny rozbitek. Okazuje się, że przeciwności losu tylko wykuwają jej siłę i są doskonałą okazją do ćwiczenia nowych talentów i umiejętności. Shallan rozwija sztukę manipulowania innymi, a pomaga w tym jej zdolność do kreowania iluzji mamiących ich wzrok.

Z byłych mostowych Dalinar tworzy nową formację i stawia na jej czele Kaladina. Zadaniem mostowych jest ochrona rodziny królewskiej. Już wkrótce Kaladin będzie miał okazję się przekonać, jak wiele najróżniejszych frakcji dąży do zamordowania króla Elhokara i Dalinara. Powraca też Szeth, zabójca króla Gavilara. To szczególnie trudny przeciwnik. Nawet dla obdarzonego nowymi mocami Kaladina.

Kaladin nie chce na razie ujawnić swych niezwykłych umiejętności. Trapi go mnóstwo rozterek, gdyż doświadczył wielu nieszczęść ze strony jasnookich. Na Strzaskanych Równinach pojawia się Amaram, który niegdyś zdradził Kaladina, zamordował jego towarzyszy, a jego samego obrócił w niewolnika. Co więcej, Amaram cieszy się zaufaniem Dalinara. I jakby tego było mało, Kaladin dowiaduje się, że sam król pośrednio jest odpowiedzialny za nieszczęścia, które spadły na jego rodzinę. Nic dziwnego, że wrogowie króla widzą w Kaladinie potencjalnego sojusznika.

Dalinara wciąż nawiedzają wizje. Wie, że nadciąga wielkie niebezpieczeństwo. Nie umie jednak skonsolidować Alethich. Arcyksiążęta nie są skłonni do podporządkowania się jego władzy. Dba zresztą o to Sadeas, który na wszelkie sposoby podważa autorytet Dalinara. Zdesperowany Dalinar pozwala swojemu synowi, Adolinowi, aby brał udział w pojedynkach i w ten sposób zdobywał Odpryski, co pozwoli osłabić opozycję. Ale nawet ten plan trudno wdrożyć.

Lektura "Drogi królów" niezbyt zachęcała do sięgnięcia po kolejny tom. Nazwijmy rzeczy po imieniu: "Droga królów" to było jakieś kompletne nieporozumienie. Sanderson jednak bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Kontrast między tym tomem a poprzednim jest ogromny. Moje domysły, że słabości "Drogi królów" wynikają z genezy tej powieści, czyli młodzieńczych prób pisarskich, które znalazły rozwinięcie i kontynuację, chyba były prawdziwe. Tym razem fabuła jest wciągająca, trzymająca w napięciu, pełna ciekawych zwrotów akcji i miejscami zaskakująca. Czyli jest tu wszystko to, co lubię. Ciężko było oderwać się od lektury, a gdy tom się skończył, chciałbym natychmiast sięgnąć po kolejny. Tyle tylko, że autor go jeszcze nie napisał...

Tak to już ze mną jest, że gdy fabuła jest wciągająca, przymykam oko na niedociągnięcia. Nie widzę powodu, by zajmować się drobnymi zgrzytami, skoro całość wypada tak dobrze. I tylko drażni mnie wydawca, który z uporem forsuje oderwaną od powieści oprawę graficzną na okładce. Co ten facet w hełmie garnczkowym (bardzo nieudana, choć nieźle się prezentująca średniowieczna konstrukcja) i kolczudze ma wspólnego z opowiedzianą przez Sandersona historią?