Alistair MacLean
"Stacja Arktyczna Zebra"
Na pokład amerykańskiego atomowego okrętu podwodnego "Delfin" przyjęty zostaje Brytyjczyk, doktor Carpenter. Dowódca "Delfina", komandor podporucznik Swanson nie jest zadowolony z rozkazu, który nakazuje jego zaokrętowanie. Wszystkie okoliczności temu towarzyszące wydają mu się niezwykle podejrzane. Zmuszony jest wykonać rozkaz, ale nie oznacza to, że ufa nietypowemu pasażerowi.
Obecność Brytyjczyka na pokładzie związana jest z nowym zadaniem. "Delfin" wysłany zostaje z misją ratunkową. Ma uratować załogę brytyjskiej Dryfującej Stacji Arktycznej "Zebra". Ta położone za kręgiem polarnym stacja meteorologiczna padła ofiarą pożaru. Sytuacja tych, którzy przeżyli, jest tragiczna. Jeżeli w krótkim czasie nie uzyskają pomocy, umrą od odniesionych ran i z zimna.
Carpenter stara się zdobyć zaufanie dowódcy okrętu podwodnego. Wyjawia mu, że w rzeczywistości zadaniem stacji było coś więcej niż tylko obserwacje meteorologiczne. Jej działalność ma związek z trwającą zimną wojną i szpiegowaniem ZSRR. Tyle tylko, że w tym, co powiedział Swansonowi, niewiele jest prawdy. Prawda jest znacznie bardziej skomplikowana, a jej przedwczesne ujawnienie mogłoby skończyć się fiaskiem całej misji. Tym bardziej, że agenci ZSRR starają się ją różnymi sposobami sabotować.
Powieść ma już swoje lata. Choć minęło jakieś 30 lat od pierwszej lektury, a po drodze przeczytałem wiele książek sensacyjnych, nadal wypada świetnie. Jest doskonale skonstruowana. Nadal trzyma w napięciu. Autor skutecznie wodzi czytelnika za nos i nie odkrywa kart aż do samego końca. Dba też o zwroty akcji, które mają utrzymać zainteresowanie fabułą i równocześnie utrudnić czytelnikom spekulacje na temat tajemnicy Stacji Arktycznej "Zebra".
Chyba wypada stwierdzić, że to jedna z tych książek, które ukształtowały mój gust czytelniczy. Powieści MacLeana przez lata były punktem odniesienia przy ocenianiu innych książek. A ta akurat powieść, w mojej opinii, jest jedną z jego lepszych.