Tom zawiera trzy opowiadania sciencie-fiction. Akcja "Przezroczystych witraży" toczy się w rzeczywistości wirtualnej. To tam eksperymentalnie prowadzona jest resocjalizacja przestępców. Bohaterka odkrywa, że więzienie jest tylko fasadą, a eksperyment nie polega bynajmniej na próbie zresocjalizowania przestępców. Tyle tylko, że w rzeczywistości wirtualnej wszystko może być złudzeniem. Nawet zakończenie.

Drugie opowiadanie, "Cienie snów", to ukłon w stronę space opera. Zagubioną w kosmosie ludzką kolonię atakuje statek obcych, którzy nie mają pojęcia, że wojna już dawno się skończyła. Niewiedza nie może być jednak usprawiedliwieniem dla okrucieństw, których się dopuszczają. Inna sprawa, że połączenie arogancji z ignorancją to niekoniecznie przepis na sukces. Autor doskonale posługuje się konwencją i mogę jedynie żałować, że wybrał krótką formę.

Ostatnie i zarazem tytułowe opowiadanie przedstawia wizję świata po zagładzie nuklearnej. Na gruzach starej cywilizacji formuje się nowy, brutalny ład. Przykładem nowej postawy życiowej są Smoki. Świadomie odrzucili zasady życia społecznego i cały kodeks zachowań wpajanych im zanim spadły bomby. Terroryzują innych, którzy przeżyli. Jednak w przypadku niektórych jednostek bezwzględność to jedynie forma mimikry. Sposób na przetrwanie w trudnych warunkach. Taki jest właśnie bohater, który ma okazję zaangażować się w działania na rzecz innych i uratować świat przed kolejną zagładą.

Łukianienko ma niewątpliwie talent. Opowiadane przez niego historie przykuwają uwagę czytelnika. Być może sięga po ograne pomysły, ale potrafi z nich wykrzesać nową energię. Bardzo przyjemna lektura.