Heroes of Might and Magic to gra strategiczna. Nie jest to jednak RTS, lecz strategia turowa. Ma to tę zaletę, że gra jest spokojniejsza. Można przemyśleć każdy swój ruch. Jeśli miałbym szukać analogii, to wskazałbym szachy. Nie dla wszystkich jest to może rekomendacja, no ale cóż... Podobnie jak w szachach rozgrywka jest długa. Jednak nawet nie zauważa się upływu czasu, co może okazać się zdradliwe. Gdy rozstawiamy swoje siły na polu walki, musimy uwzględnić ich zdolności do walki wręcz i na odległość, zasięg poszczególnych jednostek, a także oszacować pod tym kątem siły przeciwnika. Inaczej niż w strategii czasu rzeczywistego, pośpiech nie zawsze jest tu najlepszą drogą do sukcesu, choć dobrze, jeśli inicjatywa na początku bitwy należy do nas. W bitwie nierzadko opłaca się wstrzymać z ruchem i zaczekać na posunięcia przeciwnika, by uzyskać w efekcie dogodniejszą pozycję do ataku.

Duży wpływ na walkę ma również to, jakiego bohatera sobie stworzyliśmy, wyposażając go w różne umiejętności. Nie raz przekonałem się w grze, iż wykorzystując odpowiednio umiejętności bohatera, dobrze dobierając armię i rozstawiając siły na polu walki, można pokonać znacznie potężniejszego z pozoru przeciwnika. Czasami jedynie pojawiał się żal, że inteligencja komputera nie jest zbyt wyrafinowana i jego posunięcia są przewidywalne. W gruncie rzeczy jednak najgorsze zazwyczaj było to, iż przeciwnik komputerowy w chwili, gdy zaczynał przegrywać, uciekał z pola bitwy.

Jak widać z powyższego wywodu, dużym atutem gry jest zmuszanie gracza do intensywnego myślenia. Nie jest to jedyna zaleta. Do tego dochodzi bardzo ładna grafika. Ile razy odpalam grę, tyle razy się zachwycam. Naprawdę gra - i oczywiście dodatkowe kampanie - warta jest polecenia. I tylko szkoda, że Heroes IV popsuł tak doskonałą serię.