Rodzina Droodów od wieków walczy z potworami. Eddie Drood jest agentem terenowym, który wykonuje tajne misje zlecone przez rodzinę. Lubi posługiwać się pseudonimem Szaman Bond. Wiedzie raczej beztroskie życie. Do czasu. Pewnego dnia kierująca rodziną Matriarchini wydaje na niego wyrok śmierci. Kiedy Eddie wychodzi cało z serii zamachów, zostaje ogłoszony renegatem. Ścigany przez rodzinę oraz gromadę innych wrogów, których zdążył się dorobić, usiłuje odkryć, dlaczego Matriarchini, czyli jego własna babcia, uznała go za zdrajcę.

Zaletą powieści jest humor. Niestety, jest to jedyny atut tej książki. Przez pewien czas łagodził mój krytycyzm. Przymykałem oczy na to, że intryga nie ma sensu (zacznijmy od tego, że jak się chce kogoś zabić, to jest milion prostszych sposobów, niż to, co zorganizowała Matriarchini), bohater jest idiotą (przez całe życie nie naszedł go nawet cień zwątpienia co do intencji rodziny), a autor wymiotuje kolejnymi absurdalnymi pomysłami (choć wiele mnie rozbawiło, to ilość nie zawsze przechodzi w jakość). Celowo użyłem słowa "wymiotuje", bo widać, że Green pochłonął masę literatury fantastycznej i wymiotuje zaczerpniętymi stamtąd lekko strawionymi pomysłami. Nie można tu mówić o jakimś uniwersum stworzonym na potrzeby tej historii. To jest wyłącznie chaos. Przydatny dla autora, bo nierządzący się żadnymi regułami, które ograniczałyby wyobraźnię.

Kolejne efektowne zwroty akcji coraz bardziej rozczarowywały, bo uświadamiały, jak wielką wydmuszką jest cała ta historia. Bohater przez wiele stron realizuje niesamowicie błyskotliwy pomysł wypytywania wszystkich wokół, dlaczego babcia przestała go lubić. Jest to zawsze okazja do jakiejś demolki, rozróby i mordobicia. Czyli tych form spędzania wolnego czasu, o których Eddie wie co nieco. Jeśli w trakcie szkolenia uczyli Eddiego czegoś na temat dyplomacji i negocjacji, to najwyraźniej już dawno wyleciało mu to z głowy. W końcu, gdy obrana przez niego strategia kompletnie zawodzi (tak jakby miała jakiekolwiek szanse powodzenia), w niewielkim skupisku szarych komórek, imitujących dla niepoznaki mózg Eddiego, rodzi się myśl, że może warto byłoby zapytać samą Matriarchinię, o co w tym chodzi. Brawo! Gratulacje! Tym samym Eddie pokonał w wyścigu na inteligencję mój czajnik!

Nie pastwiłbym się może tak nad tą powieścią, gdyby nie jeszcze jeden istotny aspekt. Wiem, że relatywizm moralny stał się modnym trendem w literaturze i filmie. Jednak Eddie ma bardzo poważny problem z rozróżnieniem dobra i zła. Na pierwszych kartach powieści bezczynnie przygląda się demonom pasożytującym na ludziach. W końcu to nie jego sprawa. Mógłbym nawet jakoś usprawiedliwić taką postawę. Jednak później Eddie opowiada się po stronie potworów, gdy Liga Objawionego Przeznaczenia ujawnia swoje plany. Choć zawsze był obojętny na krzywdę ludzi, nie umie pozostać obojętny na krzywdę potworów. To wyzwala w nim wrodzoną skłonność do przemocy. Tylko, czy przypadkiem nie miał chronić ludzi przed potworami? I czy przypadkiem nie kipiał słusznym gniewem, gdy zorientował się, że jego rodzina zamiast chronić ludzkość przed potworami, realizuje własne, ukryte cele? Jego system wartości pozostawia najwyraźniej dużo do życzenia.

Kto wie zresztą, czy takiego problemu nie ma sam autor. Zdecydowanie zapędził się za daleko, kiedy portretował Kubę Rozpruwacza. Ot, sympatyczny pan, który ma dość niecodzienne hobby. No, ale w końcu, kto nie ma czegoś na sumieniu... To był moment, w którym skreśliłem tę powieść definitywnie. Nawet relatywizm moralny musi mieć pewne granice.

Jak widać, powieść wywołała we mnie burzę emocji. Negatywnych. Miałbym ochotę dalej się pastwić i obśmiewać każdy durny pomysł autora, aż nie ostałoby się nic. Daruję sobie. Na koniec jeszcze jedynie podkreślę, że choć tytuł jest aluzją do filmu o Jamesie Bondzie, to książka nie ma nic wspólnego z historiami o brytyjskim agencie. Szkoda, bo trochę na to liczyłem.