Znani z pierwszego tomu Tam, Fynnol, Baore, Alaan, Elise Willis, Toren Renne i Hafydd (wspominam tyko o bardziej znanych, bo lista powinna być dłuższa) błądzili teraz po Cichych Wodach. Naturalnie nie w jednej kompanii, lecz w różnych grupach. Ciche Wody, to bagienna kraina leżąca w królestwie brata Wyrra. Śledzenie, jak snują się po bagnach prowadząc mało inteligentne rozmowy było dość nudnym zajęciem. Żadnej ekspresji. Opis jak wędruje jedna grupa, potem jak jest tropiona, potem jak w ślad za tą podąża jeszcze jedna, i jeszcze jedna, i jeszcze... I się szukali. A kiedy jedni znaleźli drugich, to mogli być jeszcze szukani przez innych, a tamci jeszcze przez innych... Macie już dość? Bo ja w końcu miałem. Wprawdzie był mały przerywnik na opis starć między Renne i Willisami, ale autor nie zdradza najmniejszych talentów w dziedzinie opisywania scen batalistycznych. Było to nawet jeszcze gorsze od opisu wędrówki po bagnach kilku grup szukających się nawzajem. Chyba nie zdradzę zbyt wiele, kiedy dodam, że w końcu się wszyscy spotkali. No ale wtedy książka dobrnęła do końca. Mnie osobiście on rozczarował, ale nie będę się narażał i nie zdradzę go. Byłem jednak szczęśliwy, że wreszcie ten koniec nastąpił.